۸ نشانه ای كه به قول علم، می تواند طلاق را پیش بینی نماید
پروژه آسان ۸ نشانه ای كه به قول علم، می تواند طلاق را پیش بینی نماید
به گزارش پروژه آسان به نقل از خبر آنلاین، طی بعضی از تحقیقات مشخص شده است كه زوج ها در هر یك از گروه های رو به دوام و رو به طلاق، در مواردی باهم اشتراك دارند و دانشمندان توانسته اند این اشتراكات را پیدا كنند. در ادامه به چند نمونه از این موارد می پردازیم.
سن ازدواج و اختلاف سن زوجین بهترین زمان برای ازدواج و تشكیل خانواده، وقتی است كه شما خویش را برای آن، آماده می بینید. به عبارت دیگر، بهترین زمان برای ازدواج وقتی است كه فردی را پیدا می كنید و به نظرتان قادر خواهید بود باقی زندگی تان را با او سپری كنید. صدالبته نباید چون فلان تحقیق به نتیجه خاصی در این مورد اشاره می كند، خویش را برای ادامه یا قطع رابطه، تحت فشار بگذارید. خوب حالا كه این را همین اول گفتیم، بیایید به سراغ تحقیق موردنظرمان برویم. بر مبنای این تحقیق، زوج هایی كه در زمان نوجوانی و زوج هایی كه پس از اواسط دهه چهارم زندگی (سی وچند سالگی) باهم ازدواج می كنند، ریسك بیشتری برای طلاق دارند تا كسانی كه در دهه سوم یا اوایل دهه چهارم زندگی (۲۰ و اوایل ۳۰سالگی) ازدواج می كنند. این خطر برای كسانی كه در نوجوانی ازدواج می كنند، از گروه دیگر بسیار بیشتر است. این تحقیق را «نیكلاس ولفینگر» (Nicholas Wolfinger)، استاد دانشگاه یوتا انجام داده است. ولفینگر در این تحقیق متوجه شد كه پس از ۳۲ سالگی و به ازای هر سال افزایش سن، ریسك طلاق در افراد به میزان ۵ درصد زیاد می گردد. او نتیجه این تحقیق را در وبلاگ «انستیتو مطالعات خانوار» (Institute for Family Studies) منتشر نموده و در بخشی از آن نوشته است: «تقریبا برای همه می توان اظهار داشت كه اواخر دهه سوم زندگی (اواخر بیست سالگی)، بهترین زمان برای ازدواج و تشكیل خانواده است.» تحقیق دیگر هم كه سال ۲۰۱۵ (۱۳۹۴) در نشریه Economic Inquiry انتشار یافت، به این نتیجه رسیده بود كه احتمال طلاق بین زوجین در یك ازدواج سالم با افزایش اختلاف سن بین زوجین، رو به افزایش می گذارد. «مگان گاربر» (Megan Garber) در نقدی كه بر این تحقیق نوشت و در نشریه The Atlantic به چاپ رساند، چنین نوشت: «زوجینی كه یك سال باهم اختلاف سن دارند، به میزان ۳ درصد بیشتر از زوجین هم سن، احتمال طلاق دارند. به همین ترتیب، اختلاف سن ۵ ساله بین زوجین هم این احتمال را ۱۸ درصد و اختلاف سن ۱۰ ساله، این احتمال را ۳۹ درصد بالا می برد.»
شوهری كه تمام وقت كار نمی كند مطالعه ای كه سال ۲۰۱۶ (۱۳۹۵) در دانشگاه هاروارد انجام و در نشریه American Sociological Review چاپ شد، نشان داد كه این، وضعیت مالی زوجین نیست كه بر احتمال طلاق تأثیر می گذارد، بلكه اختلاف بین میزان كاركرد آنان است كه اهمیت دارد. زمانی كه «الكساندرا كیلوالد» (Alexandra Killewald) به بررسی زندگی زوجینی پرداخت كه پس از سال ۱۹۷۵ (۱۳۵۴) ازدواج كرده بودند، متوجه شد در خانواده هایی كه شوهر، شغلی تمام وقت نداشته است، ۳٫۳ درصد احتمال بیشتری وجود دارد كه یك سال بعد شاهد طلاق باشند. این در صورتی است كه احتمال طلاق در خانواده هایی كه شوهر به صورت تمام وقت كار می كند، ۲٫۵ درصد است. بااین حال، وضعیت اشتغال زن تأثیر چندانی بر احتمال طلاق نداشته است. كیلوالد این طور نتیجه گیری كرد كه تصور ذهنی عموم از نان آور بودن شوهر هنوز هم به شكلی گسترده ای زنده و مقبول است و می تواند بر پایداری زندگی خانوادگی تأثیر بگذارد.
تمام نكردن دبیرستان این مورد ممكن است به نظر عادلانه نیاید كه كسانی كه زمان بیشتری را در مدرسه گذرانده اند، احتمال طلاق كمتری خواهند داشت، اما یك تحقیق، این مسئله را تأیید كرد. مطلبی در وب سایت آمار وزارت كار ایالات متحده به نتایجی از یك تحقیق اشاره نموده است كه از یك نظرسنجی در سال ۱۹۷۹ (۱۳۵۸) حاصل شده بود. در این تحقیق كه نگاهی به الگوهای ازدواج و طلاق گروهی از كودكان نسل انفجار -كسانی كه پس از جنگ جهانی دوم به دنیا آمدند- داشت، چنین می خوانیم: «احتمال طلاق برای كسانی كه تحصیلات بالاتر داشتند، كمتر بوده است. از لحاظ آماری، ازدواج بیش از نیمی از زوجینی كه دبیرستان را تمام نكرده بودند، به طلاق منجر شده و این رقم برای فارغ التحصیلان سطح كالج، حدود ۳۰ درصد بوده است.» این احتمال وجود دارد كه تحصیلات پایین، با تأثیر بر درآمد افراد و درنتیجه، تأثیر بر میزان نگرانی و خلق و خوی آن ها، به افزایش احتمال طلاق منجر شده باشد. روان شناسی به نام «الی فینكل» (Eli Finkel) در این مورد می گوید: «زمانی كه فرد در زندگی درگیر اضطراب است و شرایطش هم سبب می گردد تا سه یا چهار خط اتوبوس را برای رسیدن به محل كارش طی كند، احیانا دسترسی او به شادمانی و یك زندگی پربار، مشكل خواهد شد.»
تحقیر شریك زندگی «جان گاتمن» (John Gottman) از اساتید روان شناسی دانشگاه واشینگتن و بنیان گذار «انستیتو گاتمن» (Gottman Institute) برخی رفتارها را در روابط، «چهار سوار آخرالزمان» نامیده است. دلیل این نام گذاری هم آن است كه این رفتارها به طرز ترسناك و دقیقی می توانند احتمال طلاق را پیش بینی كنند: - تحقیر: نگاه بالا به پایین به همسر. (گاتمن، این رفتار را «بوسه مرگ» در یك رابطه می داند.)
- انتقاد: تبدیل یكی از رفتارهای همسر به جمله ای خبری در مورد شخصیت او.
- برخورد دفاعی: نقش قربانی را در شرایط سخت، بازی كردن.
- بسته بودن: اجازه صحبت كردن را ندادن یا عدم تمایل به مكالمه. این نتیجه گیری ها بر مبنای تحقیق طولانی مدتی (۱۴ سال) از ۷۹ زوج در سرتاسر مناطق غرب مركزی در ایالات متحده به دست آمده است. باوجودآنكه این تحقیق، مقیاس بزرگی نداشت، اما ادامه تحقیقات در طول یك دهه دیگر هم این نتایج را تأیید كرد.
زیادی بامحبت بودن در اوایل ازدواج اگر شما بعنوان یك زوج تازه مزدوج، از گرفتن دستان یكدیگر یا ابراز محبت در معرض دید عموم دوری می كنید، احیانا یك جای كارتان اشكال دارد؛ اما اگر بیش ازحد هم به یكدیگر وابسته اید و جدا كردن شما از هم كاری غیرممكن است، بازهم یك جای كارتان اشكال دارد. روان شناسی به نام «تد هاستون» (Ted Huston) و همكارانش در طول ۱۳ سال، رفتار ۱۶۸ زوج را از روز ازدواجشان به بعد، بررسی كردند و نتایج به دست آمده را در سال ۲۰۰۱ (۱۳۸۰) در نشریه Interpersonal Relations and Group Processes به چاپ رساندند. در این مقاله می خوانیم: «زوج هایی كه بعنوان تازه مزدوج، بسیار باهم رابطه داغ و عاشقانه ای را داشتند، حدودا به میزان ۳۰ درصد بیشتر از زوج های دیگر، بعد از ۷ سال زندگی مشترك، از هم جدا می شوند.» «آویوا پاتز» (Aviva Patz) هم در مقاله ای برای نشریه Psychology Today نوشت: «زوج هایی كه ازدواجشان پر از حرارت های عاشقانه است، بیشتر در معرض طلاق هستند؛ زیرا نگه داشتن چنین شدتی از احساسات كار آسانی نخواهد بود. باور كنید یا نكنید، ازدواج هایی كه با عشق های شبیه به فیلم های هالیوودی آغاز نمی شوند، آینده امیدواركننده تری خواهند داشت.»
فرسایش اضطراب های همیشگی هیچ وقت تأثیر مخرب اضطراب را بر ازدواج دست كم نگیرید. سال ۲۰۰۷ (۱۳۸۶)، مقاله ای در «ژورنال روابط شخصی و اجتماعی» (Journal of Social and Personal Relationships) چاپ شد كه به عوامل مختلفی كه به طلاق زوج های اروپایی منجر می شد، پرداخته بود و درنهایت دریافته بود كه اضطراب، یكی از عوامل مهم تصمیم به جدایی در زوج ها بوده است. این طور به نظر می رسد كه تجربیات معمول و روزمره مانند فراموش كردن قرار یا حتی جا ماندن از اتوبوس، می تواند تا حدی بین زوجین، اضطراب و استرس تولید كند. نویسندگان این مقاله همینطور نوشتند: «شركت كنندگان گفته بودند كه جمع شدن استرس به شكل روزمره می تواند خیلی راحت تر از خیانت یا تغییرات چشمگیر و ناگهان در زندگی زوجین، سبب جدایی و طلاق شود.»
عقب كشیدن در زمان مشاجره وقتی كه شریك زندگی تان می خواهد تا با شما در مورد مبحث مهمی صحبت كند، آیا بلافاصله عقب نشینی می كنید و بسته می شوید؟ اگر چنین رفتاری دریكی از زوجین وجود دارد، بطور قطع نشانه خوبی برای این زندگی نخواهد بود. مطالعه ای در سال ۲۰۱۳ (۱۳۹۲) كه نتایجش در «ژورنال ازدواج و خانواده» (Journal of Marriage and Family) چاپ شد؛ نشان داد كه چنین رفتاری از سوی شوهر، به میزان بیشتری نرخ طلاق را بالا می برد. این تحقیق بر روی ۳۵۰ زوج تازه مزدوج در میشیگان انجام شده بود. تحقیق دیگری هم كه همان سال در نشریه Communication Monographs به چاپ رسید، نشان می داد زوج هایی با رفتارهای «درخواست/عقب نشینی» -برای مثال، سكوت اختیار كردن یك نفر در هنگام ابراز درخواست از سوی همسرش- سبب كاهش میزان شادی و خوشبختی در آن ها خواهد شد. نویسنده اصلی این تحقیق، «پال شروت» (Paul Schrodt) از «دانشگاه مسیحی تگزاس» (Texas Christian University) بر این باور است كه شكستن این الگوی رفتاری، كاری خیلی سخت است، زیرا هر یك از طرفین تصور می كنند كه دیگری، عامل اصلی مشكل است. برای درمان این مشكل، هر یك از طرفین می بایست با كمك استراتژی های مدیریت كشمكش احترام محور به این نكته توجه نمایند كه چگونه رفتارشان بر این وضعیت، تأثیر می گذارد.
توصیف رابطه به شكل منفی سال ۱۹۹۲ (۱۳۷۱)، گاتمن و دیگر محققان در دانشگاه واشینگتن فرایندی به نام «مصاحبه تاریخ شفاهی » (oral history interview) را ابداع كردند كه در آن، از زوجین در مورد جنبه های مختلف رابطه شان پرسش می شد. محققان سپس با تحلیل پاسخ های دو طرف، می توانستند پیش بینی كنند كه كدام زوج به سمت طلاق در حركت بودند. در مطالعه دیگری كه سال ۲۰۰۰ (۱۳۷۹) در «ژورنال روان شناسی خانواده» (Journal of Family Psychology) به چاپ رسید، گاتمن و همكارانش ۹۵ زوج تازه مزدوج را با استفاده از این مصاحبه بررسی كردند. نتایج این تحقیق نشان می داد كه زوج ها بر مبنای نمره ای كه در موارد به خصوص می گرفتند، میزان دوام نسبی رابطه خویش را مشخص می كردند. این موارد عبارت اند از: - میزان علاقه و تمایل به یكدیگر
- حس «ما» بودن: اینكه چقدر زوجین به اتحاد خود در رابطه ازدواج اهمیت می دهند.
- میزان دل بازی: اینكه هر یك از طرفین چقدر به آنچه دیگری می گوید، توجه می كند.
- منفی گرایی
- ناامیدی در ازدواج
- نظر هر یك از زوجین در مورد میزان تلاطم و آشوب در ازدواج منبع: IFLScience، ترجمه: سید معین عمرانی
۵۴۵۴
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب