دلیل حذف پنجره های سرنوشت ساز از هواپیماهای بوئینگ
پروژه آسان: در جت های قدیمی بوئینگ، مجموعه ای از شیشه های کوچک و مورب بالای کابین خلبان طراحی شده بودند که به آنها \؛پنجره های ابرو\؛ گفته می شد و در آن دوران کاربردی حیاتی و سرنوشت ساز داشت.
غزال زیاری: اگر با دقت به تصاویر جت های اولیه بوئینگ، ازجمله مدلی که ۴۶ سال است پرواز می کند، نگاه کرده باشید، متوجه ظاهر متفاوت آنها در مقایسه با هواپیماهای امروزه بوئینگ شده اید.
در جت های قدیمی بوئینگ، مجموعه ای از شیشه های کوچک و مورب بالای کابین خلبان طراحی شده بودند که به آنها "پنجره های ابرو" گفته می شد. این پنجره ها در هواپیماهایی مثل ۷۰۷، ۷۲۷ و نسل های اولین ۷۳۷ مورداستفاده قرار می گرفتند و طبیعتاً تزئینی یا برای زیبایی نبودند؛ بلکه دلیل طراحی آنها بطورکامل کاربردی بود: افزایش دید خلبان.
کاربردهای پنجره های ابرو
بل از آن که وارد دوره رادارهای پیشرفته، GPS و سیستم های پرواز خودکار بشویم، خلبانان بیشتر از هر زمان دیگری به آن چه با چشمان خود می دیدند متکی بودند و در آن دوره، این پنجره های زاویه دار نقشی واقعا کاربردی و سرنوشت ساز داشتند؛ چون که در زمانی که ابزارهای الکترونیکی پرواز هنوز ابتدایی بودند، استفاده از این پنجره ها، دید خلبان را در هنگام چرخش ها، فرودها و ناوبری بصری بهبود می بخشیدند.
خدمه پرواز با استفاده از همین "آسمان نماهای مورب" می توانستند سایر هواپیماها را ببینند یا در چرخش های تند، ارتباط دیداری شان را با باند حفظ کنند. این پنجره ها در هنگام شب هم مفید بودند و برای ناوبری نجومی و رصد ستاره ها مورد استفاده قرار می گرفتند.
کار کردن در کابین های قدیمی
ر دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ میلادی، اغلب کابین های خلبان ها آنالوگ و غیر خودکار بودند و فضای کابین ها شبیه حباب های شیشه ای کوچکی پر از نشانگرها و دکمه ها بود.
در آن زمان پنجره های ابرو به خلبان ها کمک می کردند تا فراتر از این ابزارهای مکانیکی، جهان واقعی را ببینند؛ دسترسی مستقیم به بخش کوچکی از آسمان، آن هم در لحظاتی که دیدن مهم تر از هر چیز بود! اغلب خلبان های باتجربه به این شیشه ها علاقه زیادی داشتند و معتقد بودند که این دید اضافه، در اغلب مواقع فرودها و چرخش ها را آسان تر و کم استرس تر می کرد.
اما با پیشرفت فناوری و همه گیر شدن سیستم های پرواز خودکار، همین شیشه های کوچک بتدریج از یک ضرورت حیاتی به عادتی قدیمی و حتی زائد تبدیل شدند.
حذف تدریجی: از ابزاری مفید تا جزئیات غیرضروری
رنهایت سال ۲۰۰۵، شرکت بوئینگ تصمیم گرفت تا پنجره های ابرو را از خط تولید هواپیماهایش حذف کند و از همین رو دیگر در مدلهای جدیدی مثل ۷۳۷ نسل بعد تعبیه نشد. این تصمیم بوئینگ، تصمیمی احساسی نبود و بطورکامل عمل گرایانه بود.
هر پنجره اضافی در هواپیما به معنای پیچیدگی بیشتر در ساختار بدنه، احتمال نشت هوا و حتی افزایش هرچند کم در مقاومت هوا و مصرف سوخت است. در شرایط فعلی که شرکتهای هواپیمایی مدرن، وسواس صرفه جویی در سوخت دارند، هزینه نصب پنجره های ابرو، ارزش نداشت.
در سالیان اخیر و با ساخت و معرفی سیستم های ناوبری ماهواره ای (GPS)، رادار و سیستم های خودکار پرواز، تدریجاً این سامانه ها جایگزین کامل دید بصری خلبان شدند و حالا دیگر نیازی نیست تا خلبان ها جهت بررسی افق یا ردیابی ستاره ها، سرشان را چرخانده و گردنشان را بالا بگیرند.
آن چیزی که روزگاری ناجی جان خلبان ها و مسافرها بود، دیگر تبدیل به یک سقف شیشه ای آزاردهنده داشت؛ بسیاری از خلبان ها از تابش مستقیم آفتاب از راه این پنجره ها شکایت داشتند و حتی بسیاری از آنها این پنجره های شیشه ای را با چسب نواری یا نقشه های پرواز می پوشاندند.
همین مسایل سبب شد که مسؤلان بوئینگ درنهایت تصمیم به حذف این پنجره ها بگیرند و این اقدام، علاوه بر ساده تر کردن کار تولید، وزن هواپیما را حدود ۹ کیلوگرم کم کرد، زمان بازرسی های دوره ای را کاهش داد و کنترل دمای کابین و عایق صدا (مشکلی که در مدلهای قدیمی ۷۳۷ محسوس بود) را بهبود بخشید.
بدین ترتیب جهان بی سروصدا با یکی از آخرین یادگارهای دوران طلایی هوانوردی خداحافظی کرد. امروز ۷۳۷ های مدرن براق تر، ساکت تر و بهینه تر از همیشه اند؛ اما دیگر چهره شان آن ظاهر "انسان گونه" با "ابروهای شیشه ای" را ندارد؛ ابروهایی که زمانی به هواپیما ظاهری زنده و کنجکاو می دادند، حالا تنها یادگاری نوستالژیک از عصر اولیهٔ جت هاست.
منبع: jalopnik
این مطلب پروژه آسان را پسندیدید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب