حمله از آسمان راز درخشش مرموز شبهای اخیر چیست؟
پروژه آسان: یکی از اختر فیزیکدان های بازنشسته دانشگاه هاروارد اعلام نموده که هم اکنون، به طور متوسط روزانه دو ماهواره استارلینک در جو زمین می سوزند و این آتش از روی سطح زمین، شبیه به شهاب سنگ دیده می شود و عجیب اینجاست که این آمار مرتبا در حال افزایش می باشد.
غزال زیاری: در شب های اخیر ساکنان نیمه غربی کانادا یا آمریکا شاهد منظره درخشانی در آسمان بودند؛ چیزی شبیه به شهاب سنگ یا شهاب های درحال ورود به جو زمین!
اما حقیقت این طور نبود و اصلاً پای شهاب سنگی در بین نبود؛ این ها در واقع ماهواره های استارلینک هستند که در جو زمین می سوزند و این اتفاق با سرعت رو به ازدیادی درحال وقوع است. جاناتان مک داول، اخترفیزیک دان بازنشسته دانشگاه هاروارد اعلام نموده که اکنون هرروز، به طور متوسط دو ماهواره استارلینک در جو زمین می سوزند و این عدد درحال افزایش است.
در نگاه اول شاید این مساله، مبحث نگران کننده ای به نظر برسد، اما لزوماً فاجعه بار نیست؛ چونکه احتمالا این قسمتی از برنامه طراحی شده پروژه است. در آخرین آمار رسمی پخش شده، حدود ۸٬۵۰۰ ماهوارهٔ ارتباطی استارلینک در مدار پایین زمین (LEO) فعال می باشند.
چرا ماهواره ها سقوط می کنند؟
از آنجا که ماهواره های استارلینک در مدار بسیار پایین زمین قرار دارند، با مقاومت قابل توجه جو بالایی زمین روبه رو می شوند. همین مقاومت سبب می شود که ماهواره ها برای ماندن در مدار، نیازمند افزایش منظم سرعت بوسیله پیشرانش باشند.
جالب است که همین خصوصیت در واقع نکتهٔ مثبت ماجراست؛ چونکه پیامد طبیعی این وضعیت آنست که هر ماهواره فقط حدود پنج سال می تواند در مدار باقی بماند. از طرف دیگر شرکت استارلینک درنظر دارد تا درمجموع بین ۱۲٬۰۰۰ تا بالاتر از ۴۰٬۰۰۰ ماهواره را به فضا بفرستد.
اگر بطور تقریبی تعداد ماهواره های موجود در فضا را ۱۵٬۰۰۰ ماهواره درنظر بگیریم و طول عمر میانگین آنها را پنج سال فرض نماییم، استارلینک باید سالانه حدود ۳٬۰۰۰ ماهواره پرتاب و از مدار زمین خارج کند؛ این بدین معناست که روزانه و به طور متوسط حدود ۸ ماهواره در جو می سوزند.
چرا از مدار بالاتر استفاده نمی شود؟
در مدارهای بالاتر، ماهواره ها می توانند برای مدت طولانی تری فعال بمانند؛ اما یکی از مزیت های کلیدی مدارهای پایین این است که ماهواره ها بطور طبیعی سریع تر وارد جو زمین می شوند و می سوزند و همین موضوع، احتمال بروز پدیده هایی مثل سندروم کسلر را می کاهد.
سندروم کسلر، وضعیتی زنجیره ای در مدار پایین زمین است که در آن افزایش تعداد زباله های فضایی سبب برخوردهای بیشتر می شود و درنتیجه زباله های بیشتری تولید خواهد شد. استارلینک با استقرار هزاران ماهواره در مدار بسیار پایین زمین، نه فقط احتمال وقوع چنین فاجعه ای را کاهش داده، بلکه اطمینان حاصل کرده که در صورت بروز آن، پیامدهایش سریع تر از بین می روند.
اما خطر برای زمین چقدر واقعی است؟
بااین وجود، ماجرا به همین سادگی هم نیست؛ باآنکه بیشتر قطعات در جو می سوزند، اما قسمتهایی از زباله های فضایی ممکنست به سطح زمین برسند.
در گزارش سازمان هوانوردی فدرال آمریکا در سال ۲۰۲۳، پیشبینی شده که تا سال ۲۰۳۵ میلادی، به طور متوسط هر دو سال یک نفر در اثر سقوط زباله های ماهواره ای مجروح یا کشته شود. در بخش دیگری از این گزارش به این مورد اشاره شده که تا آن زمان، ۸۵٪ از این زباله ها متعلق به ماهواره های استارلینک خواهند بود.
اگرچه احتمال وقوع چنین اتفاقی اندک است، اما این خطری است که نباید نادیده گرفته شود؛ هنوز مشخص نیست که اگر بقایای یک ماهوارهٔ استارلینک به کسی برخورد کند، چه مسئولیتی بر عهدهٔ چه نهادی خواهد بود.
طبق مقررات بین المللی، شرکتهای خصوصی مستقیماً مسئول خسارت های ناشی از سقوط زباله های فضایی نیستند؛ بلکه کشور میزبان آنها (که در مورد ماهواره های استارلینک، آمریکا است) باید پاسخگو باشد.
به بیان ساده تر، اگر آن قدر بدشانس باشید که در اثر سقوط زباله های فضایی، مجروح یا کشته شوید، بررسی و پیگیری این پرونده کار فوق العاده سخت و دشواری خواهد بود.
پس دفعهٔ بعد که در آسمان شب، نوری درخشان و زودگذر دیدید، به یاد داشته باشید که شاید آن شهاب سنگی که آرزویش دیدنش را کرده بودید، احتمالا یکی از ماهواره های استارلینک درحال خداحافظی با مدار زمین است!
منبع: pcgamer
منبع: پروژه آسان
این مطلب پروژه آسان را پسندیدید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب