دیدگاه علم در مورد تنبیه بدنی كودكان چیست؟
پروژه آسان دیدگاه علم در مورد تنبیه بدنی كودكان چیست؟
به گزارش پروژه آسان به نقل از سیناپرس، خیلی از كارشناسان و گروهی از والدین، تنبیه بدنی را به علت اثرگذاری منفی آن بر سلامت روانی كودك رد می كنند؛ اما گروه دیگر معتقدند كه تنبیه بدنی می تواند به تربیت بهتر كودكان كمك نماید. بر مبنای گزارش یونیسف كه نوامبر ۲۰۱۷ (آبان ۱۳۹۶) انتشار یافت، حدود ۳۰۰میلیون كودك ۲ تا ۴ ساله در جهان، از جانب والدین یا مراقبان خود به صورت منظم تنبیه بدنی می شوند. این تنبیه ها شامل ضربه زدن به باسن، سیلی زدن به صورت، پشت دستی زدن یا زدن به قسمت های مختلف بدن با وسایل و ابزار مختلف است. كلودیا كاپا (Claudia Cappa) نویسنده گزارش یونیسف تاكید می كند: «والدین از روش های تركیبی شامل شكل های خشونت آمیز و بدون خشونت - تركیبی از تنبیه بدنی و آزار روانی مانند فریاد زدن - استفاده می نمایند.» بر مبنای داده های یونیسف، سوازیلند، نیجریه، لیبریا، مالزی و جمهوری وانواتو در اقیانوس آرام، در صدر كشورهایی هستند كه درصد زیادی از جمعیت بالای ۱۵ سال آن ها معتقد می باشد كه تنبیه بدنی برای تربیت و آموزش كودكان لازم است. تنبیه بدنی در كدام كشورها ممنوع است؟ در بعضی كشورها، تنبیه بدنی كودكان با مجازات زندان برای والدین همراه است. سوئد، اولین كشور جهان بود كه در سال ۱۹۷۹ (۱۳۵۸) با تصویب قانون، تنبیه بدنی كودكان را در این كشور ممنوع كرد. در ایالات متحده آمریكا، تنبیه بدنی همچنان در تمامی ایالت ها قانونی است. بر مبنای گزارش یونیسف، در ۶۰ كشور، منطقه یا ایالت، قوانینی وضع شده است كه تنبیه بدنی كودكان را در خانه ممنوع می داند؛ ازجمله می توان به كشورهای اتریش، قبرس، دانمارك، فنلاند، آلمان، مجارستان، لیختن اشتاین، هلند، نیوزیلند، نروژ، پرو، ایسلند، لهستان و پرتغال، اسپانیا و رومانی اشاره نمود. تنبیه بدنی در ایران ایران در لیست كشورهایی كه معتقد به ضرورت تنبیه بدنی برای تربیت كودكان هستند (نمودار اول) دیده نمی گردد. البته كشور ایران در میان ۶۰ كشور دارای قانون ممنوعیت تنبیه بدنی كودكان (نقشه بالا) هم حضور ندارد؛ اما طبق مواد ۲ و ۳ قانون پشتیبانی از كودكان و نوجوانان مصوب سال ۱۳۸۱، هر نوع اذیت و آزار كودكان و نوجوانان كه باعث شود سلامت جسم یا روان آنان به مخاطره بیفتد، ممنوع می باشد و مستوجب مجازات خواهد بود. در ایران، كودك آزاری از جرائم عمومی است و احتیاج به شكایت شاكی خصوصی ندارد. هرگونه آسیب و اذیت و آزار و شكنجه جسمی و روحی كودكان و نادیده گرفتن عمدی سلامت و بهداشت روانی و جسمی و ممانعت از تحصیل آنان، ممنوع و مرتكب آن به حبس یا پرداخت جزای نقدی محكوم می گردد. بر مبنای داده های یونیسف، در اغلب كشورها با داده های در دسترس، كودكان خانواده های ثروتمندتر مانند كودكان خانواده های فقیرتر، رفتار خشونت آمیز والدین را تجربه می كنند. دیدگاه علم در مورد تنبیه بدنی خیلی از كارشناسان معتقدند كه تنبیه بدنی با افزایش خطر نتایج منفی برای كودكان مانند بروز رفتارهای تهاجمی، مشكلات سلامت روانی در بزرگ سالی و حتی بروز رفتارهای خشونت آمیز در زندگی زناشویی مرتبط می باشد. اندرو گروگان كایلر (Andrew Grogan-Kaylor)، استادیار دانشگاه میشیگان (آمریكا) كه مطالعه های مختلفی را در مورد تأثیرات تنبیه بدنی بر روی كودكان انجام داده است، می گوید: «نتیجه مشخص بین اغلب كارشناسان آن است كه تنبیه بدنی مضر است و پیوند عاطفی بین مراقب و كودك را از بین می برد.» كایلر در همكاری مشترك با الیزابت گرشوف (Elizabeth Gershoff)، استادیار دانشگاه تگزاس در آستین، مطالعه های قبلی انجام شده طی ۵۰ سال قبل را روی ۱۶۰هزار كودك مورد تجزیه و تحلیل قرار داده است. نتایج این تحلیل گسترده كه سال ۲۰۱۶ (۱۳۹۵) در مجله Family Psychology انتشار یافت، هیچ گونه شواهد قطعی از ارتباط تنبیه بدنی با بهبود رفتار كودكان را نشان نداد و برعكس، افزایش خطر بروز ۱۳ رفتار نابهنجار را در كودكان آشكار كرد. روش انضباطی جایگزین تنبیه بدنی گرشوف و همكارانش، در تحقیقات خود، روش انضباطی جایگزینی را كشف كردند كه می تواند به شكل فراوانی، مشكلات رفتاری كودكان را كم كند. نتایج این مطالعه كه سال ۲۰۰۵ (۱۳۸۴) در مجله «Clinical Child and Family Psychology Review» انتشار یافت، نشان داد كه محروم كردن كودك از برخی امتیازات ویژه، از اثربخشی رفتاری بالاتری برخوردار می باشد و میزان بروز رفتارهای نابهنجار را به صورت چشمگیری می كاهد. والدین باید این نكته را همواره مدنظر قرار دهند كه محیطی عاطفی، حمایتی، گرم و سرشار از عشق برای فرزندان خود تولید كنند؛ اما در شرایطی كه رفتار جدی تری برای تربیت كودكان موردنیاز است، به جای استفاده از تنبیه بدنی، از روش های انضباطی جایگزین استفاده كنند. این روش ها می تواند شامل گرفتن اسباب بازی (به مدت مشخص) یا محروم كردن از برخی امتیازات ویژه مثل دوچرخه سواری یا رفتن به پارك باشد كه از اثربخشی تربیتی بهتری برخوردار می باشد و از بروز رفتارهای تهاجمی كودك هم پیشگیری می كند. ۵۴۵۴
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب